قلم هم‌کوچه‌ای

صد سال تنهایی در کوچه پس کوچه های تهران

تهران حتی تنهایی هایش در یک عصر پاییزی هم لذت بخش است. شاید تهران همان ماکاندوی رمان صد سال تنهایی گابریل گارسیا مارکز است و ما میان کلمات و صفحاتش زندگی می کنیم.

محل پاک شدن گناه کلیسا نیست، محله ‌های پایین شهره!

برای ما بچه های محله های پایین شهر، خونه معنی نداره! خونه و محل پاک شدن گناه برای ما جنوب شهری های تهرون، همین تن آسفالتیِ خیابونه.

متروی تهران و «ماتادور»های از نفس افتاده

جماعتی را تصور کنید که توی ‌‌‌ایستگاه‌های متروی تهران جمع شده‌اند و مجرای زندگی آن‌ها به باریکی نخ دندان است! در مجرایی که شهرداران تهران آن را ساخته‌اند.

تجربیات کرونا؛ ما را منفعت طلبی می‌کشد و حرفِ آخرِ تو!

روزهای کرونایی برای همۀ ما مزایا و معایبی داشته که یکی از این مزایا، نشستن پای درس های آن و آموختن از تجربیات کرونا در قرنطینه خانگی است.

امید در «کرونا»: کلبه احزان شود روزی گلستان غم مخور!

«کرونا» به کوچه ما آمده تا بازی را ببرد. ما هم هر چه داریم رو خواهیم کرد. نمی‌خواهم امید واهی بدهم. قصدم از امید، معنای آخرالزمانی آن است.

عید نوروز و هفت سینی برای سلامتی

یعنی دوباره تو این اوضاع، عید می‌شه؟ عید نوروز برای ما همیشه مثل یه معجزه بوده و ما به این معجزه توی این روزهای کرونایی نیاز داریم.

کرونامه: «ویروس کرونا» و داستان‌ روزهای قرنطینه در خانه

امروز را با خانه‌تکانی لاک‌پشتی شروع کردیم. با وضعیت ویروس کرونا، این‌طوری مطمئن هستیم که در دوران قرنطینه کارهایی داریم که به امید آن‌ها بیدار شویم.

وبا، طاعون و حمله مغول‌ را شکست دادیم، «کرونا» که چیزی نیست!

«من هنوز زنده‌م بی‌تربیت‌ها»! این جملۀ پایانی فیلمِ پاپیون است. برای ما هم بالاخره روزی می‌رسد که از دست کرونا خلاص شویم و این جمله را فریاد بزنیم.

کرونامه: داستان‌ یک روزِ کرونایی

امروز اگر اوضاع کرونایی نبود، باید با بلوز خرسی بیدار می‌شدم و مثل یک خرسی خوابالو می‌گفتم: «این اصلاً عادلانه نیست! چرا کار من باید این‌قدر سخت باشد؟!»

تهران ما پر از «جوکر» است، فقط فرصت بروز ندارند!

تهرانِ پر هیاهویِ ما پر از جوکر است، جوکرهایی که خود را با بهانه‌هایی چون بوسه‌ها حفظ می‌کنند، رنج‌ها را بیرون نمی‌ریزند و به زندگی ادامه می‌دهند.